In dit 3^e deel zullen we trachten een aantal bekende Dominicanen en Dominicanessen naar voor te brengen die tijdens hun leven in gans de wereld het Evangelie hebben verkondigd.  In de zeven eeuwen van hun pastoraal werk, prediking, onderwijs en andere werken van naastenliefde werden vele gebouwen opgericht zoals kapellen; kerken; ziekenhuizen, scholen, kloosters, priorijen en universiteiten.   Het is natuurlijk begrijpelijk dat niet alles op postzegels werd weergegeven, doch we zullen trachten van zo volledig mogelijk te zijn.  Tevens hebben we dankbaar gebruik gemaakt van de website “Philately of Saint Dominic's Order'.  De Heer Carlos Spoor, O.P. droeg zorg voor de nodige vertalingen terwijl Tobias Renique documenteerde.  De opmaak van de webpagina's werd verzorgd door Myriam Bastiaens.

De universiteit werd gesloten in 1888 door de progressieve antiklerikalistische overheid van president Bernardo Soto Alfaro als onderdeel van de modernisering van het openbaar onderwijs, doch in 1940 werd ze terug heropend.

Omstreeks 1526 trokken de Dominicanen naar Mexico waar ze verschillende priorijen en kloosters stichtte en kerken bouwden zoals o.a. in Azcapotzalco, Coyoacan en Chimal-huacan in de zuid-oostelijke hoek van de Vallei van Mexico.   In 1538 konden ze, onder leiding van Domingo de la Anunciación (1510-1591), de inboorlingen tot het katholicisme bekeren en in 1550 kregen de Dominicanen de toelating om een klooster en kerk te bouwen.  Het klooster, gewijd aan Santo Domingo en de Geboortekerk Onze-Lieve Vrouw wordt toegeschreven aan de architect Francisco Becerra.

Onderstaand vinden we enkele van deze bouwwerken terug die door de Mexicaanse posterijen werden uitgegeven.

In 1550 kwamen de Dominicanen in Tucumán, een provincie in Argentinië, met de huidige hoofdstad San Miguel de Tucumán.  Toen ressorteerden ze onder toezicht van de provinciale van Chili, maar gezien de grote culturele verschillen tussen beide landen verzocht de Dominicaan Emanuel del Mercadillo de Spaanse Koning om de priorijen van Buenos Aires, Tucumán en Paraguay te scheiden van de provincie van Chili.  Vijfentwintig jaar later werd dit door Paus Benedictus XIII toegestaan en werd een Dominicaanse provincie van Argentinië opgericht met als eerste provinciale Gerardo de Leon.

Er zijn negen priorijen: Buenos Aires (Santo Domingo), Córdoba, Paraguay, Santa Fe, Santiago del Estero, La Rioja, Corrientes, Tucumán (San Miguel) en Cuyo.

Val van Buenos Aires en de overgave van de Britse Generaal William Carr Beresford op 12 augustus 1806.

Op de achterzijde zien we de kerk van Sint Dominicus.

De ontdekking van erts in de Cerro Rico (rijke heuvel) door Diego Huallpa in 1544 was de basis tot de stichting van de stad Potosí op 10 april 1545 aan de voet van de heuvel.  Enkele jaren later kwamen de Dominicanen in de stad waar ze een klooster en kerk bouwden en protesteerden tegen de uitbating van de vele Indiaanse mijnwerkers. 
Elk jaar stierven duizenden Indianen door de giftige dampen van het smelten van het zilvererts op de berghellingen.

In 1601 was de Spaanse Dominicaan Vicente de Bernedo aangekomen in Potosi en zag de verschrikkelijke werkomstandigheden van de mijnwerkers.  Hij deed alles wat mogelijk was om hun lijden te verzachten en hij werd door de mijnwerkers vereerd als een heilige.  De koning van Spanje, Filips II, verbood weliswaar officieel de uitbuiting van deze mensen maar de geheime opdrachten van hem lieten er geen twijfel over bestaan dat op dezelfde onmenselijke manier mocht verder gewerkt worden.

De Dominicanen waren reeds voor 1541 werkzaam in Quito maar begonnen slechts aan de bouw van hun klooster in 1580 onder toezicht van de Spaanse architect Francisco Becerra. 

Naast de kerk en het klooster werd een kapel opgetrokken die toegewijd was aan Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans en die een prachtig altaar heeft in rococo stijl dat versierd is met gouden figuren.

Op verzoek van kloosterzuster Maria de Guzmàn begonnen de dominicanen Pedro de Santo Domingo, Diego de San Juan, Antonio Martinez en de leek Hernando Almonte met de oprichting van een klooster in Arequipa in Peru.  Het klooster voor Dominicanessen werd gestart met Maria de Guzmàn als priorin, drie zusters en een lekenzuster in 1579.  Het werd officieel erkend door Paus Urbanus VII op 3 december 1592.

De Sint Dominicuskerk in Macau was in 1644 het decor van een tragische gebeurtenis toen een Portugees soldaat werd vermoord op het altaar van de kerk omdat hij protesteerde tegen de Spaanse bezetting.  In 1707 weigerden de Dominicanen van het klooster het Pauselijk bevel om de cultuur van de toenmalige bevolking te veroordelen.  De Dominicaanse bisschop van Macau, Joao de Casal, steunde hen en de paus was van plan om een  excommunicatie uit te spreken.  Daarop sloten de Dominicanen zich op in de kerk gedurende drie dagen en werden ze na drie dagen door de soldaten verdreven.

In 1834 werd de kerk gebruikt door de overheid voor de barakken en stallen van het leger en tijdens de renovatie in de jaren 1996-1997 werden beelden en gewaden teruggevonden die nu worden tentoongesteld in de klokkentoren aan de rechterkant van de kerk.

In 1565 kwam Miguel López de Legazpi aan op de Filipijnen en hij was vergezeld van 5 Augustijnen.  Hiermee begon de kolonisatie en de kerstening van de archipel.  Ze hadden de toestemming van Diego de Fertavilla, provinciaal van Mexico, en Pedro Herrera, vicaris-generaal van Indië om het evangelie te prediken, de sacramenten toe te dienen en kloosters op te richten.  In 1581 waren twee dominicanen aangekomen in Manilla,  Domingo de Salazar, benoemd tot eerste bisschop van Manilla in 1579, en Cristóbal de Salvatierra, maar de eerste reguliere Dominicaanse missie kwam acht jaar later aan op 25 juli 1587 en bestond uit vijftien leden.  Ze bouwden heel wat kerken en kloosters in het land maar hun eerste missies waren in de provincies Bataan en Pangasinan, onder andere in Mangaldan.  In Manilla bouwden ze hun belangrijkste klooster Santo Domingo.

De Kathedraal van Manilla werd maar liefst acht keer gebouwd.  De eerste was van 1581 tot -1583, daarna van 1591 tot 1600, 1614 tot 1645, 1681 tot 1751, 1760 tot 1852, 1858 tot 1863, 1879 tot 1945  en de huidige is van 1958.

De Zusters Dominicanessen stichtte de Sint Dominicusschool in juni 1957 omdat ze de noodzaak inzagen om een school voor de jonge  kinderen op te richten naast de bestaande universiteit.  Hier konden ze voortaan katholiek onderwijs bieden aan de kinderen uit de streek.  Onder leiding van zuster Jezus del Ibargoitia, moeder overste van de Sint Catalina meisjes en zuster Esperanza Melgar kon de school worden geopend in mei 1958 en een maand later opende de kleuterschool met negenenzeventig jongens en meisjes.

Diego de Carvajal bezocht Cuba om er een klooster op te richten in San Cristóbal de Habana in 1575.   Andrés Denis gaf al zijn bezittingen in Villa de Habana en in Guatemala aan de Dominicanen.  Ze kregen heel wat grond waarop ze een klooster bouwden met de naam “Convento de San Juan Letrán' (1580)”.  Later werd dit verder uitgebreid met de “Real y Pontificia Universidad de San Gerónimo” en met een klooster voor de Dominicanessen, het “Monasterio de Santa Catalina”.

Havana – Cuba

Uitgifte in 2004 ter herinnering aan de stichting van Villa De San Cristöbal De La Habana.  We zien enkele schilderijen waarvan één met de eerste Heilige Mis, waarschijnlijk door een Dominicaan.

Het moet voor iedereen duidelijk zijn dat de Dominicaanse Republiek in dit werk heel wat postzegels zal brengen die steeds verwijzen naar Sint Dominicus of zijn medebroeders.  Christoffel Columbus landde op 6 december 1492 op Môle St. Nicholas (thans Haïtiaans grondgebied), trok verder langs de noordkust van de Baai van Samana tot aan La Vega Real, waar hij een houten kruis plantte om zijn ontdekking te bevestigen.

Het was in 1496 dat Bartlomé Colón zich vestigde in Nueva Isabella, dat niet veel later tot Santo Domingo werd omgedoopt.  De Dominicanen bouwden op de zuidkust van het eiland Santo Domingo een houten kerk in 1502, de start van heel wat ondernemingen in dit land van deze katholieke orde van predikers.

Kathedraal van Santo Domingo Toegewijd aan Sint Dominicus de Guzmán.

Volgens de vermelding op beide postzegels is dit de eerste kathedraal van Amerika.

De Dominicanen en Dominicanessen waren ook werkzaam in de Nederlandse Antillen naast heel wat andere orden.  Deze antillengroep bestaat uit zes eilanden in de Caraïbische Zee die tot twee groepen van de Kleine Antillen behoren.  In 2010 gingen Curaçao en Sint Maarten als onafhankelijke landen binnen het Koninkrijk verder, terwijl Saba, Sint Eustatius en Bonaire als gemeenten werden opgenomen bij Nederland

Vanaf 1868 waren de Nederlandse Dominicanen zeer actief op de Nederlandse Antillen en na de dood van Mgr. Martinus Niewindt op 12 januari 1860 werd zijn taak overgenomen door Mgr. J. F. Kistemaker die sinds 1837 reeds werkzaam was op deze missie.  Hij werd wegens ziekte en vermoeidheid teruggestuurd naar zijn vaderland in 1865 en verkreeg zijn ontslag een jaar later.

Onderstaand vindt U een reeks postzegels die werden uitgegeven met aandacht voor de religieuze werken op deze verre oorden.

Uitgifte van een reeks van drie postzegels ter gelegenheid van de 250^ste verjaardag van de oprichting van  de Joodse Mikvé Israel Emanuel  synagoge in Willemstad, Curaçao :

Aruba is een land binnen het Koninkrijk der Nederlanden en is gelegen op 23 kilometer ten noorden van het schiereiland Paraguaná van de Venezolaanse deelstaat Falcón. Het behoort tot de ABC-eilanden van de Kleine Antillen.  Aruba werd ontdekt in 1499 door Alonso de Ojeda, Amerigo Vespucci en Juan de la Cosa. Het eiland werd samen met Bonaire en Curaçao door de Spaanse Koning aan Juan de Ampies in eigendom gegeven en werden ook de "Islas de Los Gigantes" genoemd.  In 1636 werd Aruba overgenomen door de Nederlanders.

9 april 1965 – Start van het Wit-Gele Kruis.

9 november 1908 – Opening van het hospitaal “Roos van Lima”

16 januari 1935 – Een nieuw hospitaal “Roos van Lima”

Mei 1890 – Start van de Sint-Jozefschool

Einde van de pagina